Norwegia vs Szwecja vs Finlandia w sporcie

[Duche]

Dan pisał o kwestii lekkoatletycznej. Postaram się trochę bardziej rozwinąć ten wątek.

Szwecja, Norwegia i Finlandia jak łatwo się domyśleć nigdy nie należały do potęg lekkoatletycznych i pewnie już zawsze tak będzie. Właściwie prócz kilku znanych mi wyjątków (siostry Kallur, czy Karolina Kluft) to skandynawscy lekkoatleci jeśli już uzyskiwali dobre wyniki na arenie między narodowej to było to w konkurencjach technicznych, zwłaszcza skok wzwyż i rzut oszczepem. W oszczepie należy przede wszystkim wspomnieć o dwóch herosach czasów obecnych, czyli o Norwegu Thorkildsenie i Finie Pitkamekim (ogólnie odnoszę wrażenie, że w Finlandii oszczep to jeden ze sportów narodowych, bo Finowie mieli w całej historii kilku naprawdę świetnych oszczepników).
Pozostając jeszcze przy oszczepie trzeba przypomnieć takiego pana jak Trine Hattestad, który był m.in. mistrzem świata w Atenach w 1997 roku i mistrzem olimpijskim w Sydney w 2000 roku. Mistrzem Europy w skoku wzwyż w 1994 roku w Helsinkach został Steinar Hoen, więc również plus dla Norwegów. Jeśli chodzi o panie to tak kolorowo już nie ma. Właściwie nie znam żadnej dobrej norweskiej lekkoatletki. Przed chwilą szukałem sobie wyników Norweżek i jeden warty odnotowania wynik to brązowy medal na ME '94 w Helsinkach, w rzucie dyskiem Mette Bergmann. Poza tym pustka i raczej jakiś wielkich perspektyw nie widać. Tyle o Norwegach - wiem, że dużo tego nie ma, ale jakoś nigdy nie miałem wielkich chęci ani też potrzeby analizowania wyników lekkoatletów z Norwegii czy Szwecji.

Pora na Szwedów. Nikomu chyba nie trzeba przedstawiać takich ludzi jak Stefan Holm, Kajsa Bergqvist, Emma Green, Linus Thornblad, Susa i Jenny Kallur, Karolina Kluft czy też Christian Olsson (nomen omen wiecznie prześladowany przez kontuzje, a szkoda bo trójskoczek z niego fenomenalny). To tak jeśli chodzi o współczesność, choć trzeba z bólem serca przyznać, że Szwedzi ostatnio są na równi pochyłej - zakończenie kariery przez Holma i Kajse, wieczne kontuzje Olssona, ostatnio także Susy Kallur czy też odejście od wieloboju Kluft spowodowały, że wyniki nie są już tak dobre jak jeszcze parę lat temu. Sprawa historii w szwedzkiej lekkoatletyce nie jest mi niestety szerzej znana. Przeleciało mi przez głowę kilka nazwisk, ale jakieś wielki sławy to to nie były. Na pewno John Mikaelsson to ważna osoba w szwedzkiej lekkoatletyce - dwukrotny mistrz olimpijski w chodzie na 10km, poza tym Anders Gärderud mistrz świata na 3000 metrów z przeszkodami z 1976 roku, z Montrealu oraz Lennart Atterwall mistrz Europy w oszczepie z Oslo z 1946 roku. Stare dzieje, ale zawsze coś. No i jeszcze na koniec ostatni przez ostatnią gwardią szwedzki mistrz Patrik Sjöberg, który zapoczątkował świetne wyniki Szwedów w skoku wzwyż. Trzykrotny medalista olimpijski, mistrz świata z Rzymu i mistrz Europy z Paryża z 1985 roku. Wyniki doprawdy bardzo dobre. Holm kontynuował jego tradycję można powiedzieć.

Wydaje mi się, że to Szwedzi wygrali ten korespondencyjny pojedynek w lekkiej biorąc pod uwagę Szwecję, Norwegię i Finlandię. Najgorzej wg mnie wydali Finowie, bo prócz oszczepników nie mieli chyba nikogo znaczącego.

EDIT: Fajnie Markos, że dopełniłeś o Norweskich sportowcach. Zawsze się czegoś nowego dowiedziałem

[markos7207]

Duche praca na 5 z plusem, byłaby "szóstka" ale z pani Trine Hattestad zrobiłeś pana

[Miłosz]

U mnie Duche ma buta.
Jak można dorobić kutacha Trine Hattestad?
Finowie poza oszczepnikami nie mieli w historii nikogo? A Paavo Nurmi?

[figaro56]

No tuś dał plamę Duche. Pamiętam jak Trine startowała na mitingu będąc w 5 miesiącu ciąży z bardzo już widocznym brzuszkiem czym wywołała wiele kontrowersji. Rozpętała tym prawdziwą burzę czy kobiety w ciąży nie powinny mieć zakazu startów. Miting ten zresztą wygrała, No i fińscy biegacze to nie tylko Nurmi którego pomnik stoi w Helsinkach. Przez lata mówiło się o fińskiej szkole biegów. Przeleć mistrzów olimpijskich a znajdziesz tam jeszcze kogoś.
Ps. Sama Trine pytana o to powiedziała. "Konsultowałam mój start z lekarzem i nie miał przeciwwskazań. Przypominam, że ciąża u kobiety to nie stan chorobowy tylko coś naturalnego"

[Duche]

O kurde, sam nie wiem dlaczego zmieniłem jej płeć. Wybaczcie

[dan]

to ta wpadka Duche, aż za głowę się złapałem

[figaro56]

Skończmy już tan wątek wpadki Duche drugim hymnem równie często śpiewanym przez polskich kibiców piłkarskich jak Mazurek Dąbrowskiego.
"Nic się nie stało, Duche Nic się nie stało"

[figaro56]

Wracając do fińskiej szkoły biegów to muszę trochę ten temat rozwinąć i jak przeczytacie to przyznacie mi rację, że było warto.
Może po kolei dystansami.
5000 metrów rozgrywano na olimpiadzie od 1912 roku i do wojny tylko raz udało się złoty medal zdobyć Francuzowi. Wszystkie pozostałe padły łupem Finów.
Wybaczcie, że wymienię tylko tych złotych bo i pozostałe medale też gęsto i często padały ich łupem.
1. Paavo Nurmi
2.Hannes Kolehmeinen
3. Ville Ritola
4. Lauri Lehtinen
5.Gunnar Hocker
10000 metrów sytuacja podobna tylko, że tym któremu udało się złamać hegemonię fińską był nasz Janusz Kusociński w 1932 a pozostali złoci to
1. Paavo Nurmi
2. Paavo Nurmi
3.Hannes Kolehmeinen
4. Ville Ritola
5. Ilmari Salminen
3000 z przeszkodami rozgrywane od 1920 i znów tylko do wojny Brytyjczykowi udaje się wyrwać złoto a pozostali to
1.Ville Ritola
2. Toivo Loukola
3. Volmari Isso-Hollo
4. Volmari Isso-Hollo
Do tego trzeba dodać 2 złote medale w maratonie
1920- Hannes Kolehmeinen
1924- Albin Stenros
na osłodę jeszcze dwa złota na 1500 metrów
1924- Paavo Nurmi
1928- Harry Larva
Na tym samym dystansie w czasach które już pamiętam czyli w 1972 Pekka Vasala
Na koniec ten który zdominował długie biegi w latach 70-tych pamiętam go doskonale wysoki blondyn Lasse Viren - dwa złote medale na 10000 i 5000 w Monachium oraz powtarza ten wyczyn na igrzyskach w Montrealu. Można powiedzieć ostatni z wielkich biegaczy europejskich przed erą Afrykanów.

[markos7207]

O rzesz w morde ! Figaro ileś nad tym siedział ? Toż to prawie jak praca doktorska .

W lekkiej atletyce zapomniałem dodać Hanne Haugland, mistrzynię świata w skoku wzwyż oraz Geira Moena, mistrza Europy i halowego mistrza świata na 200 metrów.
Co do ciężarów to pamiętam Norwega który nieżle startował w najcięższej kategorii i był nawet trzeci w mistrzostwach Europy, Ten zawodnik to Stian Grimseth.

[figaro56]

Nic w tym dziwnego, że o tych fińskich mistrzach co nieco wiedziałem. Gdybyście wy mieli dziadka kibica(rocznik 1898) i podczas wspólnego oglądania transmisji z biegów bez przerwy słuchali "co to teraz za bieganie? Przed wojną to Finowie ci to biegali. Nie to co teraz" To coś takiego jak dla mojego pokolenia brazylijski piłkarze i ani dziadek nie widział Finów w akcji ani ja Brazylii jak gra. Tylko czytało się prasę, słuchało radia w którym pełno było zachwytów nad fenomenem jednych i drugich. Siłą rzeczy działało to na wyobraźnię i człowiek o takich idolach chciał wiedzieć jak najwięcej.
Jeżeli chodzi o tego ciężarowca to pisałem, że być może jakiś tam medal atleci z tych krajów wyrwali ale na pewno nie były to postacie które w historii tej dyscypliny zostawiłyby trwały ślad. Gdybyśmy głębiej poszperali może i kogoś tam jeszcze byśmy wypatrzyli. Tak to już nieraz bywało, że w jakiejś wadze ktoś tam przeszedł do niższej, drugi do wyższej, ktoś miał kontuzję inny akurat skończył karierę i robiło się miejsce dla takiego fuksa. Generalnie nie zmieni to jednak faktu, że udział tych trzech państw w ciężarach trzeba uznać za śladowy. Powiem więcej, że lata świetlne za Polską.

[figaro56]

Czy wiecie, że Szwecja ma mistrza świata w zawodowym boksie w wadze ciężkiej i to w czasach kiedy mistrz świata to był mistrz świata. Ingemar Johansson pokonał w 1959 legendarnego Floyda Pattersona w 3 rundzie posyłając go 7-krotnie na deski. Tytuł dzierżył przez rok kiedy to w rewanżu uległ właśnie Pattersonowi. To były złote czasy zawodowego boksu po Pattersonie mistrzem został równie legendarny Linston a później następna sława Cassius Clay znany jako Muhammad Ali. Ech to były czasy wzorem mojego dziadka dodam nie to co teraz. Namnożyli tych federacji i w efekcie mistrzów porobiło się jak psów. Teraz wystarczy wziąć jakiegoś przeciętniaka załatwić mu za przeciwników kilku szewców, krawców, bagażowych w tym ostatnim wypadku trzeba uważać bo taki bagażowy od noszenia tych waliz może sobie niezłą krzepę wyrobić i dotkliwie poturbować naszego faworyta. Potem w walce o tytuł nasz bohater musi zlać jakiegoś kelnera z Górnej Wolty i pozostaje już dekoracja parcianym paskiem federacji IHAHA. Na koniec jakiś obszerny artykuł w jakimś kolorowym piśmie dla idiotek typu "Życie na Gorąco" i "miszcz" gotowy.
Acha byłbym zapomniał. Konieczny jeszcze jakiś przydomek ringowy dla "miszcza" typu "Bum Bum Grzmot"

[Zann]

n

[figaro56]

Dzięki Zann. Zawsze miło jest dowiedzieć się czegoś nowego. Niestety ale moja wiedza w zakresie obsługi komputera i wyszukiwania jakiś informacji w internecie jest na poziomie jeszcze niższym od poziomu jaki reprezentują w ciężarach Skandynawowie i siłą rzeczy muszę w dużym stopniu polegać na pamięci. A ta jak wiadomo jest zawodna. Na tę jak mówisz "blond" Norweżkę zwróciłem uwagę tylko i wyłącznie z uwagi na sympatyczny uśmiech podczas wychodzenia na pomost i te moje wrażenie potwierdziła Agata Wróbel która te ME komentowała w studiu Eurosportu. Co do drogi jaka czeka tę dziewczynę do światowej czołówki to sądząc po wieściach jakie doszły z mistrzostw Chin to droga jeszcze się wydłuży. Podobno sypnęło tam nieprawdopodobną ilością rekordowych wyników i tylko fakt, że impreza ta nie jest w oficjalnym kalendarzu federacji to nie mogą być uznane jako rekordy świata. Niemniej zapowiada się na dalszy odskok Chinek od reszty świata na zbliżających się mistrzostwach.

[Zann]

n

[figaro56]

Ja byłem w liceum jak propaganda komunistyczna szalała z tą Odrą 1305. a miłość do sportu odziedziczyłem chyba w genach(dziadek,ojciec).
Ale nie o tym chciałem napisać ale o pewnej lekkoatletce co prawda nie urodzonej w Szwecji ale dla niej także zdobywającej medale. Cała jej kariera jest pełna zawirowań i choćby z tego powodu warto parę słów o niej napisać. Mianowicie chodzi o Ludmiłę Leonową, Narożilenko, Engquist. Ta urodzona w Czelabińsku Rosjanka pierwszy wielki sukces odnosi w 1991 na MŚ w Tokio w biegu na 100 m przez płotki zdobywając złoty medal. W 1993 pierwszy cios w jej karierze. Zostaje zdyskwalifikowana na 4 lata za używanie sterydów. Po 2 latach skrócono jej karę po tym jak wyszło na jaw, że to mąż podawał sterydy niczego nieświadomej zawodniczce. Jak to możliwe nie pytajcie i dlaczego naszym zawodniczkom podnoszenia ciężarów takiej kary nie skrócono(Klejnowska,Misterska) mimo iż przed sądem udowodniły, że to zazdrosny kolega dosypywał im zabronione środki do posiłków bez ich wiedzy. W każdym bądź razie na olimpiadzie w 1996 roku pojawia się jako reprezentantka Szwecji pod nazwiskiem Engquist i zostaje mistrzynią olimpijską. Rok później zostaje mistrzynią świata. Wtedy drugi cios. Lekarze wykrywają u niej nowotwór piersi. Po amputacji piersi wraca do sportu by na MŚ w 1999 roku zdobyć brązowy medal po czym kończy karierę.

[markos7207]

Historia Engquist miała swój dalszy ciąg, figaro.
Ludmiła zapragnęła zostać także mistrzynią olimijską w sportach zimowych, i zaczęła trenować bobsleje aby wystartować w ekipie Szwecji w SLC 2002. Niestety, ciągnie wilka do lasu i okazało się że badanie przeprowadzone w pażdzierniku 2001 roku wykazało stosowanie sterydów anabolicznych i ponownie została zdyskwalifikowana. I wtedy w niesławie ostatecznie zakończyła karierę.

[figaro56]

Skupiłem się na jej karierze lekkoatletycznej. Coś tam słyszałem na ten temat ale bardziej plotki niż fakty.
Swoją drogą to właśnie wielu sportowców pragnących powrotu na szczyty idzie na skróty. Sława przemija, telefony milkną, dziennikarze już nie ustawiają się w kolejce po wywiad. Smutne.

[markos7207]

Wątek trochę zardzewiał Hvem er best ?